1 jaar in Amerika en visum

Precies vandaag ben ik een jaar in Amerika.
Meer als een jaar geleden dat ik op de pop (mijn werk) afscheid heb genomen, een jaar geleden dat ik afscheid heb genomen van familie en vrienden en een jaar geleden dat ik het enorm druk had met allemaal leuke dingen om mijn lieve vrienden nog voor het laatst te zien en iets leuks te doen.
Ik herinner me het nog als de dag van gisteren, al dat gestress al die spanning voor mijn grote avontuur.
Niet wetend waar dit avontuur me heen gaat brengen en wat me te wachten staat.
Kortom heel spannend allemaal.

Aankomende donderdag is het dan een jaar geleden dat ik bij mijn host familie terecht kwam.
Op een kleiner vliegveld (Oakland) opeens je naam horen en daar staat Laura dan.
Voor hun natuurlijk ook erg spannend, wie krijgen ze nou echt voor een jaar in huis? Alles was voor hen ook nieuw en ik weet dat ze er toch ook wel erg tegen op zag en het ook allemaal heel erg spannend vond.

Nu zijn we een jaar verder….
Mijn Engels is enorm verbeterd, Laura heeft me erg geholpen door me steeds te verbeteren.
Jack die 5 maanden oud was toen ik hier kwam en wat nu al een heel mannetje is die begint te praten etc.
Het enthousiasme van het kind, altijd vrolijk hij maakt mij ook echt aan het lachen.
Daarbij Laura en Rich zorgen erg goed voor mij en het contact tussen ons is ook erg goed.
Ik voel mezelf echt wel thuis hier.
Ik plaats natuurlijk alleen de leuke dingen op facebook en in mijn verslagen maar ik heb natuurlijk ook zo mijn ups en downs.
Het is niet altijd makkelijk om zo ver van huis te zijn met de dingen die je gewend bent.
Ik ga niet alle dingen opnoemen natuurlijk vind ik niet zo netjes, maar goed soms is het cultuur verschil dan toch wel is lastig om daar mee om te gaan.
Je bent een gedeelte van het gezin maar het is ook je baas, soms niet echt de makkelijkste situatie.

Maar…. daar leren we natuurlijk heel veel van.
Je leer om soms gewoon even je mond te houden en dat was voor mij soms best moeilijk hihi….
Je accepteert dingen ook al zou ik ze zelf liever anders zien, maar soms gaat dat gewoon niet.
Zelfstandig worden…. Soms ben ik met Jack van 8 tot 6 alleen waar je voor een kleintje alle verantwoordelijkheid hebt en je hem alles moet geven wat hij nodig heeft.
Eten klaar maken, wassen, na afspraken gaan die je hebt met hem etc.
Ook voor mezelf, je bent hier toch “alleen” dus je dealt met de dingen die je hebt en je doet alles zelf.
Geen mama die de was voor mij doet en ik het opgevouwen op me bed krijg, alle papieren op orde houden, dingen regelen wat ik moet doen etc.
Verder zal ik vast op meerdere punten zijn veranderd maar dat zal ik misschien wel merken als ik terug ben in Nederland.
Zelfstandig worden doe je hier zeker.

Ik heb geen minuut spijt gehad van deze keuze.
Ik ben juist heel blij dat ik deze stap heb genomen, het geeft me een levenservaring die niemand ooit meer van mij afneemt.
Ik heb me leventje nu ook hier, ik vind het fijn om hier te zijn, ik leer elke dag wel nieuwe dingen heb veel leuke nieuwe mensen ontmoet die van over de hele wereld komen.
Carmen mijn beste au pair maatje waar ik altijd bij terecht kan en ik me dingen mee kan bespreken.
Plus veel plezier hebben natuurlijk en veel reizen om zoveel mogelijk van Amerika te kunnen zien.

Dan wil ik natuurlijk ook mijn papa en mama bedanken die altijd voor mij klaarstaan!! En alle andere mensen met wie ik gezellig kan Skype, facetime en whatsapp-en dat voelt altijd goed.
Ook al zijn we zoveel kilometers van elkaar vandaan toch heb je dan even het gevoel dat je bij elkaar bent en je op de hoogte blijft van wat iedereen allemaal doet.

Dan een ander nieuwtje….
Eindelijk is mijn visum binnen!! Dus ik mag tot juli blijven jippieee!!
Daarna ga ik met Lorraine rondreizen aan de oost kust (New York, Boston, Washington en nog meer)
Super veel zin in!
De planning is dat ik terug kom op 5 augustus moet ik nog even met mijn host familie overleggen maar zo ziet de planning er in ieder geval uit.

Jullie zijn weer op de hoogte...
Tot het volgende verhaal weer!